پـریـشـانم پی درمـان دردم راه می‌افـتم            به یـاد لحـن فـرزنـد رسـول الله می‌افـتم

همان لحنی که شیرین بود و لذت داشت تکرارش            دلم قرص همان وعده است یاد ماه می‌افتم

هزاران سکـۀ دنیا نمی‌ارزد به دیدارش            گـدایش بودم از اول به پای شاه می‌افتم

که دستم را بگیرد، بر سرم دستی کشد شاید            موجه گردم، و در صحن طوسی آه می‌افتم

به من گفتند دیوانه پریدی یا که نه گفتم:            رضایم اوست روزی دست خاطرخواه می‌افتم

سپردم دست او آینده‌ام را چون که می‌دانم            به دست من اگر باشد درون چاه می‌افتم